Tak jakoś...

tak jakoś

czas mija

niepostrzeżenie

wody Cedronu

płynęły i płyną

iskrząc zawadiacko

z namaszczeniem

całują moje dłonie

posyłam

wdzięczny uśmiech

nasłuchując

co mi wyśpiewują

wody Białej Rzeki

tej pięknej baletnicy

moich marzeń

dawnych i dziś

za każdym

jej zakrętem

nowe pejzaże

zaklęte 

w mozaice przemijania

słoneczne wzruszenia

chłodne pożegnania

i drżące dłonie

tak jakoś

lżej na sercu

poszum wody

przynosi ukojenia

za kolejnym zakrętem

wpadam na zjawę

mój uśmiech

odbija się w jej zdziwieniu

cudacznie                           

tak jakoś

                                              14.11.2022r.