3/12/15) Tak mało, a tak wiele...

Kiedy przyjdzie
Mierzyć się z Goliatem

Opadają ręce

Ucieka nadzieja

Niemy krzyk

Rozrywa serce

Przerażenie

Odbiera resztki sił

Kiedy drugi człowiek

Podaje pomocną dłoń

I wskazuje na Dawida

Wraca siła nadziei

Przyjacielska dłoń

Staje się dynamizmem

Światłem w prozie dni

Szczerą obecnością

Kiedy przyjdzie

Mierzyć się z chorobą

Przyjaciel zawsze u boku

Podaje strawę z uśmiechem

A strawa słowa

Jak wewnętrzny ogień

Zapala serce

Do wielkich rzeczy!

Już Goliat

Nie taki straszny

Wawrzynem

Ozdobione Dawida skronie!

                                             Tomaszowi Iw.

                                              19.12.2015